سردار بی سامان
بر شب افروزی ما هیچ ستاره دل نبست
از تب زجّه ی ما.خلوت شب هم نشکست..
بر غم غربت ما.هیچ غریبی نگریست..
و ز خاموشی ما.شعله ز شمعی نگسست.
بدین سان شهره ام:
تنهاترین تنهای شهرم
هنوز اندر پی ات.شبکوچه ها را دوره میگردم
منم ویران آبادی...تنم دربند آزادی
دلم لبریز از خالیست..شبم در ظلمتی روشن
کجا گیتی بدیدستی..چنان دیوانه ای چون من
منم در ماتم هجران..منم خالی و بیش از آن
منم هشیار.چون مستان
تنم سرمای تابستان
کجا دیدی به چشم خود
چونین سردار بی سامان
لبالب شوق آوازم..در این شب کوچه خاموش
دگر اخگر نمیبارد..از این خورشید ظلمت پوش
سقوطم را تماشا کن..در این متروکه ی بن بست
من آنم که تمام من..به گور قصه ها پیوست
من آن محکوم در خاکم..من آن گلبرگ در بادم
سکوتم را تماشا کن..در انهدام فریادم.
مرا پابند شب کردند..که دائم در سفر باشم
نوشتند مشق غزبت را..که در من دربدر باشم
ولی با اینهمه من هم جهان را باتو بخشیدم.
ولی با اینهمه من هم.به ظلمت شعله پاشیدم.
((کسری مهرگان))
