آب بر روی کویر خواهم زد شعله بر دامن شبخواهم ریخت بی درنگ خواهم کُشت.
آنکه بر گُرده ی شب
طوق سیاهی آویخت. شرری از تب خورشید،
به اندام خزان خواهم داد
رازقی را،خواهمش زد فریاد... چه هوایی دارد،
خط٘ه ی سبز حضور
کلبه ای خواهم ساخت،
جنب دریاچه نور
زیر آوار شفق،
یک قدم دورتر از شهوت آب
سر پیچ زندگی،
پُلِ بعد از مهتاب
کوچه باغِ آفتاب
آسمان را رد کنی،
آنطرف تر از زمان
کوچه ای بارانیست،
که به رگهای بلوغش
تب دریا جاریست... بی مهابا صد قدم
سوی خدا گَز بکنی
درِ بعد از خورشید
خانه ای سبز تو را
خواهد خواند:
شاد و فریاد زنان
زنده و نغمه کنان...
من در آن موعد سبز،
چشم براهت هستم
تا تو برگردی به من...
منتظر خواهم ماند.
٫،٫،٫،٫،٫،٫،٫،٫،٫،٫،٫٫،٫،٫،٫،٫،٫،٫،٫،
شاعر:کسری مهرگان...
