بوسه ی شعری به ما عطر جوانی هدیه کرد
یاد ایام تو را در سینه ی ما زنده کرد
یاد آن آوار شب کز موی تو دارم به یاد
یاد آن شیدای و دلبستگیها یاد باد
یاد آن شب زنده داری تا سحر
یاد باد آن شام و شبهای دگر
من زائری شتابان در محشر بیابان
چون ابر تن شکسته.در انغریب باران
در حصر نا امیدی.بی تاب و دلشکسته
چون نغمه ای که بار از.خاک غزل گسسته
اندر سلوک کویت.ناگه به من رسیدی
با اعجاز گیسوانت.بر کام من دمیدی
آندم که خاطرم بود.دربند نا امیدی
با دشنه ی نگاهت.افسار غم بریدی
در گستر خیالم.یکباره قد کشیدی
کهنه نهال غم را.از من به خنده چیدی
صد ماه سر نهفته.در صحن مُلک رویت
صد زاغ خفته در شب.در پیچ و تاب مویت
فیروزه ی دوچشمت..چون لاجورد باران
حریم دامنت ار..درگاه سایه ساران
دوش از سفیر باران.در باب تو شنفتم
از هر حریر مویت..دُرّ ترانه سفتم
آندم که راز دل را.در خلوتم نهفتم
در عزلتی نشستم..تا این ترانه گفتم.
هر دم..به لحظه..گاهی..یاد مرا به سر کن
حالِ نذارِ ما را.در دامنت دگر کن.
یک جرعه.طُرف ما تاب.خورشیدک خیالم
تا قرص ماه رویت..روشن کند جمالم.
